مردي كه اسمش همه چيز بود غير از شوهر... اون روز خمار بود سگ پدر... اي بابا چقده ما بدبختيم... اون روز طرفاي »
عصر شال و كلاه كرد كه نه شال داشت و نه كلاه... مي خواست گردن كلفتي كنه گفتم گردن كلفتي رشته تو نيست. با كارد گذاشتم وسط قلب نداشتش... خدايا خودت بودي اين كارو مي كردي...؟ » اين ديالوگ ها رو چه كسي مي تونه بنويسه غير از كيميايي؟ ديشب با سه تا رفيق نشستيم و داستان يكي از رفاقت هاي كيميايي را براي بار چندم ديديم و از ديالوگهايش لذت بردي. سربازان جمعه كه اكران شد خيلي ها آن را زدند و كيميايي را محكوم كردند بخاطر ساختنش. اما من و چند دوستي كه آن را با هم مي ديديم چنين عقيده اي كه نداشتم از فيلم هم خوشمان آمد. شايد اين فيلم به قدرت خيلي از فيلم هاي ديگر او نباشد اما باز هم مال خود كيميايي است. با همان فكت هاي هميشگي و ديالوگ هاي فوق العاده كه شايد هيچ گس به غير از مرحوم حاتمي به گردش نمي رسيد. قرار نيست مثل عشاق سينه چاك باشم اما سينماي كيميايي را دوست دارم و به احترامش مي ايستم هر چند كه بعضي از كارهايش به قدرت گذشته نباشد. « تاحالا فكر اين همه نكبت رو نكرده بودم... مي مونه يه بعدازظهر آفتابي اونم مال ماست... ما خانوم تمومش مي كنيم... گاهي وقتا آدم تو اتوباني پا مي ذاره كه راه برگشتي نداره... مثه اينكه جمعه ها مال اين كاراس بقيه روزا تعطيله...» همان ادبيات هميشگي فقط كمي امروزي شده. پيشنهاد مي كنم دوباره نگاهي به فيلم بيندازيد و اين بار كمي به ديالوگ ها بيشتر توجه كنيد و با ديالوگ هايش حال كنيد اگر هم نديديد كه با دقت تر ببينيدش چون به قول استوار « ديگه نمي شه شب تو كوچه زد زيرآواز...» .ط

منم يه پا ماركوپولو شدم واسه خودم. ديروز ساري امروز همدان فردا نمي‌دونم كجا و ... براي گرفتن مرخصي تحصيلي از دانشگاه يه سري رفتم همدان. با اينكه مدت زيادي نيست كه از اونجا اومده بودم وقتي وارد شهر شدم يهو يه احساس غربتي تما وجودم رو گرفت. شايد چون بيشتر رفيقام از اينجا رفتن. همدان شهر قشنگيه فقط آدماش يه جورين كه بعضي وقتا... ولش كن قرار نيست اينجا راجع به كس يا چيزي بد بنويسم. چهار فصل اين شهر قشنگ و ديدنيه. از بهارش بگير با كلي سبزي و باروناي قشنگ و بعدم تابستون نيمه خنكش تا پاييز نوستالژيك و غم‌انگيزش و زمستون فوق‌العاده زيباش با روزاي برفي و صبح‌هاي مه‌آلود. 4 سال توي اين شهر زندگي كردم. با اين چيزايي كه گفتم و با خيلي چيزاي ديگه كه قرار نيست اينجا بگم. منظورم بديها و غمهاست. اونجا آدم دو جور غم داره يه غم معمولي مثه همه غماي ديگه كه دلتو داغون مي‌كنه و يه غم عزيز كه براي خود من شخصا مفيد و سازنده بوده. ازون غماي عزيزي كه باعث تفكر و آفرينش مي‌شه. ديروز رو توي همدان سر كردم. يه روز نسبتا سرد زمستوني. امروزم برگشتم توي يه روز بهاري و گرم زمستوني. عصرم يه راست اومدم تحريريه نگاه ورزش. روزنامه جديدمونه كه قراره توش بتركونيم حالا زياد راجع بهش نمي‌گم تا خودتون بعدا نتيجه رو ببينيد. قصه رو همين جا تموم مي‌كنم چون ديگه دارم مي‌رسم به روده‌درازي و ...!1

يه غروب دل‌انگيز ديگه! من عاشق غروبم تو رو نمي‌دونم

ديشب براي بار شونصدم دوباره گوزن‌ها رو ديدم. مصائب و شيريني‌هاي سيد و رفاقت‌هايش با قدرت. ديالوگ‌هاي بي‌نظير كيميايي. مثل هميشه. بازي بي‌بديل بهروز وثوقي وبازي‌هاي به يادماندني فرامرز قريبيان و پرويز فني‌زاده وكار بقيه عوامل از نعمت حقيقي بگير تا اسفنديار منفردزاده. همان رفيق‌هاي قديمي كه با هم شدند بزرگترين خاطره‌سازهاي تاريخ سينماي ايران. شرح رفاقت‌ها باشد براي بعد. دو تا عكسي هم كه مي‌بينيد يكي بهروز وثوقي است در حال بازي و ديگري مسعود كيميايي در پشت صحنه با نعمت حقيقي. آخرش هم قشنگ‌ترينديالوگ فيلم. سيد رو به قدرت مي‌كنه و مي‌گه:«نمرديم و گوله هم خورديم!» س

عكس به ياد ماندني نيما مهرباني كه در سايت عكاسي گذاشته. حيفم آمد شما هم اين غروب زيبا در تهران رو نبينيد.

چهار تصوير از يك اعتراض. چهار تصوير از دو نوع اعتراض. خودتان ببينيد و قضاوت كنيد كداميك موثرتر است! همين